MedDust2025

De foto hieronder zegt alles: de kapitein en crew hebben ons opgenomen in hun vriendelijke familie, en gezorgd dat wij ons zeer thuis voelden op dit kleine schip. Merci beaucoup, we hopen dat we nogmaals met jullie mogen samenwerken!
... en dat we dan ook maar hele rustige zee mogen hebben...

Bedankt voor het volgen van dit blog.
#welstoffignietsaai

Als je meer wil weten over de verschillende boeiende aspecten van woestijnstof en het effect ervan op de zee, of je simpelweg afvraagt: hoe zit het met dat stof? 

Voordat we echt afscheid nemen van het schip en haar fantastische crew, krijgen we nog een rondleiding over het IFREMER-terrein, vooral de werkplaats en hun indrukwekkende hoeveelheid onderwatervoertuigen: van ROVs (remotely operated vehicle) tot AUVs (autonomous underwater vehicle) en zelfs een bemande onderzeeër 'Nautile. Deze onderzeeër is al sinds 1984 in gebruik, en heeft plaats voor 3 personen. Ze kan tot een diepte van 6.000m. En ondanks haar leeftijd hoorden we dat het plan is dat zij nog minstens 10 jaar in gebruik blijft!

Toulon is een van de twee belangrijkste marinehavens, maar herbergt ook veel scheepswerven en veerbootterminals. De haven bruist van de activiteit en tussen het zeilen/racen door varen de blauwe drijvende bussen. Aan de rand van al deze activiteit ligt het maritieme onderzoeksinstituut IFREMER - Institut Français de Recherche pour l'Exploitation de la Mer. Een heel fijne werkomgeving!

In de vroege morgen naderen we de mediterraanse kust van Frankrijk. Recht voor ons ligt het schiereiland Giens, waar we omheen varen om de haven van Toulon te bereiken. 

Elk 'stofblog' moet op zijn minst één foto hebben van een oranje hemel met een opkomende of ondergaande zon. Dus bij deze: een mediterraanse zonsondergang waar we naartoe varen! En als je wilt weten waardoor die lucht oranje kleurt, dat leest je op onze NIOZ Stof-website

Onze oversteek verloopt goed: een laatste hindernis is de Straat van Bonifacio, tussen de eilanden Corsica en Sardinië. Deze zeestraat is berucht om zijn slechte weer en sterke stromingen, maar wij hebben nergens last van vandaag. De officieren op de brug ontwijken vakkundig de ondiepten en andere obstakels. waar deze plek om bekend staat, en we vervolgen onze weg voor de laatste 170 zeemijl (ong. 300km) richting Toulon.

Een mooi gezicht voor een geoloog: een enorme vulkaan die uit de oceaan oprijst! Deze vulkaan is zo typisch, dat ze er een vulkaantype naar genoemd hebben: de Stromboli.

In onderstaande video zie je hoe we met de golven en wind mee zeilen, de Straat van Messina in. Dit is de smalle zeestraat tussen het eiland Sicilië en het Italiaanse vasteland.

Nadat we de verankering voor de sedimentval opnieuw overboord hebben gezet, zetten we koers naar onze eindbestemming: Toulon. De pakweg 900 zeemijl (zo'n 1600km) die we moeten afleggen, voert ons over de Straat van Messina, tussen het vasteland van Italië en het eiland Sicilië in, en door de smalle doorgang tussen Corsica en Sardinië. Blijkbaar hadden we vandaag geluk met het mooie weer: voor morgen is er regen en storm voorspeld. 

Al snel hebben we de 'volle' flessen vervangen door lege, de niet-werkende motor vervangen en de batterijen van het besturingselement en baken verwisseld. Ook hebben we wat nieuwe instrumenten geïnstalleerd, om een beter beeld te krijgen van de veranderingen in temperatuur en zoutgehalte op diepte. En daar gaat de verankering het water weer in, om de dataverzameling uit te breiden met nog een jaar aan gegevens. 'Happy sampling' en tot volgend jaar!

Door efficiënt teamwork staat de sedimentval nu veilig op het dek, en met goede resultaten! De lage carrousel heeft perfect gedraaid, waardoor de flessen 10 dagen aan materiaal bevatten. Helaas is de bovenste carrousel op een bepaald moment vast komen te zitten, maar desalniettemin is dit een prima opbrengst, die we thuis in het lab verder gaan uitzoeken. 

We sturen een akoestisch signaal naar de bevestigingen aan de onderzijde van de verankering, waarmee we 'zeggen' dat ze de verankering kunnen loslaten. Dan kunnen de drijvers de sedimentval naar de oppervlakte van de oceaan brengen. Direct bij de eerste poging hebben we al contact, en het loslaten gaat snel. 30 minuten later bereikten de bovenste drijvers de oppervlakte, en konden we de val oppikken. 

Vandaag gaan we de verankering met sedimentval ophalen, die sinds oktober 2023 materiaal verzameld: zowel Saharazand als planktonresten die van de oppervlakte van de oceaan naar de diepte zakken. Gelukkig is de wind afgezwakt, waardoor we een kalme zee hebben vandaag!

De bemanning van dit schip, zowel op het dek als op de brug, heeft veel ervaring met werken op de oceaan, dus we kunnen de zogeheten 'toolbox-meeting' kort houden. Yvo legt kort uit hoe hij de procedure voor morgen, voor het ophalen van de verankering, voor zich ziet. Aangezien het schip goed uitgerust is met krachtige kranen en lieren, verwachten we een soepele afhandeling. 

Ondanks het lekkere zonnige weer ervaren we nu wat het betekent als de wind en golven niet vanuit een goede richting ten opzichte van onze koers komen: we schudden en bewegen alle kanten op! En aangezien het schip vrij klein is, zijn die bewegingen ook nog eens heel snel. We besluiten daarom maar om niet te veel op de laptop te werken vandaag...

We laten Kreta achter ons, op naar de volgende bestemming: de verankeringsplaats 350 zeemijl naar het westen!

We verlaten de haven van Heraklion op Kreta met mooi weer en een kalme zee. En we hebben ook nog eens de wind én de stroming in onze rug: een topcombinatie voor ons kleine schip!

De NO l'Europe is een intrigerend schip met een lange geschiedenis (meer dan 30 jaar!) van oceaangaande expedities. Het is een catamaran, waardoor het schip 'over' de golven kan varen, eigenlijk surfen, als het in dezelfde richting vaart. De drijvers zijn vrij diep en deels in gebruik als kajuiten, machinekamer en opslag.